13 წელი საკანში - სასჯელი მოხმარებისთვის - ამბავი ყოფილ ქალ პატიმარზე

ნარკომომხმარებელი ქალები – ეს ჯგუფი საქართველოში ყველაზე მარგინალური და სტიგმატიზებული პოპულაციაა.

სხვადასხვა მონაცემებით, ქალი მომხმარებლების რიცხვი ქვეყანაში 4 000-იდან 10 000-მდე მერყეობს, თუმცა გამომდინარე იქიდან, რომ უკანასკნელ წლებში ამ კუთხით, არანაირი კვლევა არ ჩატარებულა, ეს ციფრი კვლავ არაზუსტია.

2017 წლის მონაცემებით, სავარაუდოდ, არსებული 52 000 ნარკომომხმარებლიდან დაახლოებით 10%-ს ქალები შეადგენდნენ. თუმცა, მიუხედავად ამ მოცემულობისა, ქალი მომხმარებლების სამკურნალო დაწესებულებებსა და ჩანაცვლებით თერაპიების პროგრამებში ჩართულობა დღესაც, ისევ დაბალია.

მიმდინარე წლის 24 აპრილის მდგომარეობით, პროგრამაში [იგულისხმება მეთადონის ჩანაცვლებითი თერაპიის პროგრამა] მონაწილე აქტიური 11200 ბენეფიციარიდან ქალი მხოლოდ 75 იყო.

ძირითად შემთხვევაში, განმაპირობებელი მიზეზი ქალი დამოკიდებულების მქონე ადამიანების საზოგადოების მხრიდან გარიყვა და არსებული სტერეოტიპებია – რეპრესიული ნარკოპოლიტიკა და საზოგადოებრივი სტიგმები კვლავ დამოკიდებული ქალების ჩაკეტილობის მიზეზია.

• 13 წელი საკანში – სასჯელი მოხმარებისთვის 

ამ სტატიის მთავარი გმირი, ყოფილი ნარკომომხმარებელია - თამარი [სახელი მისი სურვილით შეცვლილია] 57 წლისაა და პროფესიით ქიმიკოსია. საზღვრებს გარეთ, ასპირანტურის დამთავრების შემდეგ, საქართველოს დაუბრუნდა და სცადა, საკუთარი ბიზნესი შეექმნა, თუმცა, მას შემდეგ, რაც მის ცხოვრებაში ნარკოტიკი გაჩნდა, მისი ცხოვრება სრულიად შეიცვალა:

გვიყვება, რომ ნარკოტიკზე დამოკიდებულების შემდეგ, რამდენიმე გარდამტეხი ეტაპის გავლა მოუხდა, თუმცა პრობლემებს არ შეუშინდა და 13 წლიანი სასჯელის შემდეგაც კი, დღეს უკვე ფხიზელ ცხოვრებას დაუბრუნდა და თავს რეალიზებულ ადამიანად გრძნობს:

„როცა განათლების მიღების შემდეგ საქართველოში დავბრუნდი, ძალიან კარგი ცხოვრება მქონდა, ჩემს მაღაზიას ვფლობდი და საქმესაც ვაკეთებდი, თუმცა ერთ დღესაც აღმოჩნდა ისე, რომ მეგობარმა ნარკოტიკი გამასინჯა, პირველად მაშინ მოვიხმარე...

ამის შემდეგ, რა თქმა უნდა, შევეჩვიე და დაიწყო პრობლემები. სულ მაკავებდნენ და ძირითად შემთხვევაში, მინდა ეს ხაზგასმით ვთქვა, რომ პოლიცია ჩემი კუთვნილი დოზის ფლობის გამო მიჭერდა და არა რეალიზაციის, ეს არასწორი ნარკოპოლიტიკაა.

7 ჯერ ნასამართლევი ვარ, მაგრამ ფრაგმენტულად, სულ 13 წლამდე მოვიხადე, მაგრამ არასოდეს რეალიზაციის მუხლით, ყველა შემთხვევაში ჩემი დაკავება მოხმარებაზე მოხდა და ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის, რომ არაადეკვატური სასჯელები მომისაჯეს.

ე.ი. გრამზე მეტი წამალი თუ პირადი მოხმარებისთვის გექნება, სასჯელი 8-იდან 20 წლამდეა, მაშინ, როდესაც გამყიდველსაც კი შეიძლება იგივე მიუსაჯონ.

წარმოიდგინეთ, ვყიდულობ ჩემს კუთვნილ დოზას, მინდა სახლში მშვიდად მივიტანო და ყოველ დღე სადღაც არ ვიმალებოდე, მაგრამ არ გამოდის, სანამ მე სახლამდე მივალ, შესაძლოა გზაში დამაკავონ“, – იხსენებს თამარი.

ამ ისტორიაში კი დრამატული ამბავი ისაა, რომ სასჯელების მოხდის შემდეგ, თამარმა, როგორც ამას თავად ამბობს, მთელი მისი ცხოვრება და ქონება დაკარგა.

ხაზს უსვამს, რომ მისი ნარკოტიკისადმი დამოკიდებულების გამო, დღემდე უჭირს სოციალიზაცია, რადგან საზოგადოების სტიგმის გამო, ხშირად აწყდება უნდობლობასა და გარიყვას.

„ნახევარი ცხოვრება ქირაში გავატარე, ცალკე პრობლემები მქონდა დასაქმების კუთხით და ა.შ. 7 თვეა, რაც სასჯელაღსრულების დაწესებულება დავტოვე და მხოლოდ ახლა დავსაქმდი.

ისიც ჩემი მეგობარი დამიდგა გვერდით, მენდო და მომცა შესაძლებლობა ცხოვრება თავიდან დამეწყო. ვმუშაობ ერთ-ერთ სასტუმროში და დღეს უკვე დამოკიდებული აღარ ვარ, რადგან თავს რეალიზებულ ადამიანად ვგრძნობ.

დამიჯერეთ, არც ერთ დამოკიდებულ ადამიანს არ უნდა, რომ ამ მდგომარეობაში იყოს, მაგრამ იმის გამო, რომ არანაირი ხელშეწყობა არ არსებობს და ამ ადამიანებს ისევ კრიმინალებად მიიჩნევენ, მდგომარეობა უცვლელი რჩება.

ნარკომანს სამსახურში არავინ აიყვანს, პროგრამაში ჩართულს მართვის მოწმობას არ აძლევენ და ა.შ.“ – ამბობს თამარი.

ავტორი: სალომე სარიშვილი