ყოფილი ნარკოდამოკიდებული ქალი, რომელმაც სოციალიზაცია და თვითაქტუალიზაცია საკუთარი ძალებით მოახერხა
„დადგება დროც, როცა ვიღაცისთვის გზამკვლევი გავხდები“
ამბავი, რომელიც ამ პუბლიკაციის მთავარი გმირის ისტორიას მოგვითხრობს, ყოფილ ნარკოდამოკიდებულ ქალს ეხება, რომელმაც შეძლო და საკუთარ თავში ახალი ცხოვრების დაწყების ძალა გამონახა.
ელენეს [სახელი მისი სურვილით შეცვლილია] ცხოვრებაში ნარკოტიკის მიღების მაპროვოცირებელი მიზეზი კომპლექსური გარემოებები გახდა – მისი შინაგანი მდგომარეობა, სტრესული მოცემულობა და პრობლემები პირად ურთიერთობებში.
როგორც ის თავად გვიყვება, ეს დაავადება, რომელიც ბიო-ფსიქო-სოციო დაავადებად მიიჩნევა, საკუთარ თავზე გამოსცადა, როცა წლების განმავლობაში საკუთარ თავთან შინაგანი ბრძოლა ჰქონდა.
ელენეს ისტორია გამორჩეული იმითაცაა, რომ მრავალწლიანი ბრძოლის შემდეგ, მან მოახერხა და საკუთარ თავთან აღიარა, რომ დახმარება სჭირდებოდა, შედეგად კი დღეს ერთ-ერთი ორგანიზაციის სოცმუშაკია და საკუთარ გამოცდილებას სხვებს უზიარებს:
„ნარკოტიკის მოხმარების პირველადი მიზეზი ჯამში ყველა გარემოება ერთად გახდა - სტრესული გარემო, ჩემი შინაგანი მდგომარეობა და სხვა პრობლემები.
რამდენიმე წილის წინ ავარიაში მოვყევი, რა დროსაც მკურნალობა ნარკოტიკის შემცველი პრეპარატით მომიწია, აღმოჩნდა, რომ მკურნალობის შემდეგ ეტაპზე, როცა კი სტრესულ მდგომარეობაში ვვარდებოდი, მჭირდებოდა დამამშვიდებელი საშუალების მიღება.
ავარიამდე კი საძილე პრეპარატებს მოვიხმარდი, რამდენჯერმე მქონდა ზედოზირების ეპიზოდიც.. თუმცა, ვერ გეტყვით, რომ ძალიან მძიმე დამოკიდებულების მქონე ვიყავი, ეს უფრო გონებრივი დამოკიდებულება იყო, აბტინენციის სინდრომი კი არასდროს მქონია. ალკოჰოლით ვანაცვლებდი ხოლმე.
ძალიან მიჭირს ჩემს მაშინდელ სულიერ მდგომარეობაზე საუბარი, სახელს ვერ ვარქმევდი რა მჭირდა, ყველას ვადანაშაულებდი საკუთარი თავის გარდა“, – იხსენებს ელენე.
მისი თქმით, სხვადასხვა არასამთავრობო ორგანიზაციების სარეაბილიტაციო პროგრამებში ჩართვა ძალიან დაეხმარა, სადაც მისი პრობლემის აღიარება მოხდა და საბოლოოდ მივიდა იმ აზრამდე, რომ დროა მისი ცხოვრება შეიცვალოს.
„ზოგადად, მოხდა ჩემს მიერ ამ პრობლემის აღიარება. სარეაბილიტაციო ჯგუფში მყოფ ადამიანებთან ერთად, 12 ნაბიჯის პრინციპით, დღემდე გავდივარ ფსიქორეაბილიტაციას.
დახმარება მხოლოდ არასამთავრობო ორგანიზაციებისგან მიგრძნია, რაც შეეხება სახელმწიფოს, მართალია მე არ დამჭირვებია, მაგრამ ჩემს ირგვლივ ძალიან ბევრი ადამიანია, ვისაც დახმარება სჭირდება, მაგრამ იმის გამო, რომ ქვეყანაში უფასო სარეაბილიტაციო ცენტრი არ არსებობს, ვერ ახერხებენ ფხიზელ ცხოვრებას დაუბრუნდნენ.
არადა, კეთილი ნების არსებობის შემთხვევაში, სახელმწიფოს ბევრი რამე შეუძლია შეცვალოს და ამას პირველ რიგში, საზოგადოებრივი ცნობიერების ამაღლება სჭირდება, აღიარება, რომ ისინიც ჩვეულებრივი ადამიანები, ამ საზოგადოების ნაწილი არიან.
ალბათ აწყობთ, რაც უფრო განაწამებია ადამიანი, მით მეტად მართვადია, შესაბამისად არ არსებობს პოლიტიკური ნება ამ კუთხით რაიმე შეიცვალოს. არადა, სინამდვილეში რამდენი ახალგაზრდა იღუპება.. ოცნებად მაქვს ქცეული, სარეაბილიტაციო ცენტრი გავხსნა“, – ამბობს ელენე.
აუცილებლად უნდა აღინიშნოს, რომ ელენე ბავშვობიდან ნიჭიერია, წერს ლექსებს, უყვარს პოეზია. დღეს უკვე განვლილ პერიოდს და როგორც ამას თავად ამბობს, საკუთარ განცდებსა და ტკივილს საზოგადოებას ლექსებით უზიარებს:
„როგორც კი კალამი ავიღე, ლექსების წერა დავიწყე, ამიტომ ვერ ვიტყვი, რომ წერა სტრესთან ერთად დავიწყე. ეს არის ის ტკივილი, რომელიც დამოკიდებულების მქონე ადამიანებისთვის გასაგებია. თუ ჩემი სათქმელით ერთი ადამიანის ცხოვრებას მაინც შევცვლი, ბედნიერი ვიქნები.
მე თვითონაც ძალიან მტკივა, ვდარდობ, რომ სათქმელს, რომელსაც გულწრფელად გიზიარებთ, ანონიმურობის დაცვით გთხოვთ გაავრცელოთ, რადგან თამამად ვერ ვლაპარაკობ, ისევ იმაზე ფიქრი შემაწუხებს, რას იტყვის ნათესავი და ახლობელი. ამიტომ, მნიშვნელოვანია სახელმწიფომ საზოგადოებრივი ცნობიერების ამაღლებაზეც იმუშაოს.
ალბათ, ჩემს ცხოვრებაშიც დადგება ისეთი დრო, როცა ამ ყველაფერზე საჯაროდ, ხმამაღლა ვისაუბრებ და ვიღაცისთვის გზამკვლევი გავხდები.“ – აღნიშნა ელენემ.
ავტორი: სალომე სარიშვილი
