46 წლის მეთადონის პროგრამის ბენეფიციარი ქალის ისტორია
ნარკომომხმარებელი ქალები საქართველოში ყველაზე მარგინალური და სტიგმატიზებული პოპულაციაა.
2017 წლის მონაცემებით, სავარაუდოდ, არსებული 52 000 ნარკომომხმარებლიდან დაახლოებით 10%-ს ქალები შეადგენდნენ. თუმცა, მიუხედავად ამ მოცემულობისა, ქალი მომხმარებლების სამკურნალო დაწესებულებებსა და ჩანაცვლებით თერაპიების პროგრამებში ჩართულობა დღესაც, ისევ დაბალია.
მიმდინარე წლის 24 აპრილის მდგომარეობით, პროგრამაში [იგულისხმება მეთადონის ჩანაცვლებითი თერაპიის პროგრამა] მონაწილე აქტიური 11200 ბენეფიციარიდან ქალი მხოლოდ 75 იყო.
რეპრესიული ნარკოპოლიტიკა და საზოგადოებრივი სტიგმები კვლავ დამოკიდებული ქალების ჩაკეტილობის მიზეზია.
როგორც თავად ამბობენ, ვერც სახელმწიფოსგან გრძნობენ მხარდაჭერას, რაც მათთვის სხვადასხვა სერვისებისა და უფასო სამკურნალო დაწესებულებების არსებობას ნიშნავს და რომელიც ქვეყანაში, პრაქტიკულად, არ არსებობს ან ვერ პასუხობს საჭიროებებს.
გარდა ამისა, მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ კვლავ უცვლელია საზოგადოების უარყოფითი დამოკიდებულება წამალდამოკიდებულები ქალების მიმართ, რაც მათ მოტივაციას – დაუბრუნდნენ ფხიზელი ცხოვრების რეჟიმს, კიდევ უფრო მეტად ამცირებს.
დამოკიდებულების მქონე ქალები ყოველდღიურად აწყდებიან მიუღებლობას როგორც მოქალაქეების მხრიდან, ისე სხვადასხვა საჯარო სივრცეებში, რაზედაც ისინი თავად ჰყვებიან.
ხაზგასასმელია ის ფაქტორიც, რომ რესპონდენტმა, რომლემაც დამოკიდებულებასა და არსებულ ვითარებაზე ამ პუბლიკაციის ფარგლებში ისაუბრა, ანონიმურობა არჩია, რაც კიდევ ერთხელ ხაზს უსვამს ქალების შიშს, არ გაირიყონ ახლობელი ადამიანებისგან მათი მდგომარეობის გამო.
მეთადონის პროგრამის ბენეფიციარი
მაია [სახელი მისი სურვილით შეცვლილია] გვიყვება, რომ მის შემთხვევაში სხვადასხვა ნივთიერებებზე დამოკიდებულება მძიმე სტრესმა განაპირობა.
46 წლის ბენეფიციარი რამდენიმე წელია უკვე მეთადონის პროგრამაშია ჩართული. ამბობს, რომ მისთვის ყოველ ჯერზე მომსახურების მისაღებად მისვლა, დამატებით სტრესს ქმნის – იმის გამო, რომ პრეპარატს სახლში არ ატანენ, იძულებულია ამ დისკომფორტს გაუმკლავდეს.
„47 წლის ვხდები და აქედან 12 წელია პროგრამაში ვარ, ჩემზე ძალიან მძიმედ აისახება ეს ყველაფერი, თუმცა იმის გამო, რომ დამოკიდებულება ნერვულ სისტემაზე ძალიან მოქმედებს და მიწევდა პარალელურად საძილე პრეპარატის მიღება, მერჩივნა ისევ პროგრამაში დავრჩენილიყავი.
ძალიან დიდი პრობლემაა ის ფაქტორი, რომ ხელზე პრეპარატს არ გვატანენ, ყოველ დღე კი იმდენი ადამიანის ნახვა მიწევს მომსახურების პუნქტთან, რომ ეს ცალკე მთრგუნავს.
მნიშვნელოვანია, თუნდაც დღესასწაულებზე ან უქმეებზე, ხელზე გატანება ხდებოდეს, რადგან ჩვენც ადამიანები ვართ და გვინდა სადმე გავიდეთ, შვილები ქალაქგარეთ წავიყვანოთ.“ – ამბობს მაია და იხსენებს ეტაპს, როცა საჯარო სივრცეში, დამოკიდებულების გამო დაცინვისა და გარიყვის ობიექტი გახდა:
„გარდა საზოგადოებრივი დამოკიდებულებისა, ვგულისხმობ სტიგმას, მქონდა შემთხვევა, როცა ოპერაციის მიზნით, კლინიკაში მომიწია დაწოლა თავად ექიმებისგან ვიგრძენი ისეთი აგდებული, დამცინავი დამოკიდებულება, რომ უცხოებზე აღარ ვსაუბრობ, ეს ყოველდღიურობაა.
ცალკე პრობლემაა უფასო სარეაბილიტაციო ცენტრების არარსებობდა, რაც ასე მნიშვნელოვანია ჩვენთვის.
ჩემს შემთხვევაში, მისაღებ დოზას უკვე მოვუკელი და მინდა დეტოქსის პროგრამაში ჩართვა, მაგრამ იქ ცალკე პრობლემებს წავაწყდი, რადგან უფასო მომსახურებაზე იმდენად დიდი რიგები და ცოტა მისაღები ადგილია, რომ თვეების მანძილზე ლოდინი მომიწევს, ამიტომ არ ვიცი, ამ დროში რა იქნება.“ – ამბობს მაია.
ავტორი: სალომე სარიშვილი
