„გარიყვა გამოსავალი არაა“ - რა სჭირდებათ ნარკომომხმარებელ ქალებს

 „ეს არის ყველაზე მეტად დაფარული, მიუწვდომელი პოპულაცია“;

„მათ სჭირდებათ უამრავი  სერვისი, მათ სჭირდებათ ძალიან დიდი დახმარება, რაც სამწუხაროდ, საქართველოში არ არის“;

„თუ მამაკაც ნარკომომხმარებლის შემთხვევაში ყველა -  ოჯახი, ნათესავები, მეგობრები ცდილობენ მხარდაჭერას, ქალს მაშინვე რიყავენ“;

„ეს არის დამალული პრობლემა, აისბერგი, რომელსაც წვერი უჩანს მხოლოდ და მის შიგნით არის უამრავი პრობლემა, რომელიც იწვევს როგორც სტიგმას, ასევე ამ ადამიანებისთვის ცხოვრების ხარისხის გაუარესებას და ჯოჯოხეთს. ბევრს უთქვამს, რომ მე ჯოჯოხეთში ვცხოვრობ“;

ზემოთ მოყვანილი ციტატები ცდილობს, მეტ-ნაკლებად აღწეროს ნარკომომხმარებელი ქალების ყოველდღიური გამოწვევები - სტიგმა და დისკრიმინაცია, ოჯახიდან, საზოგადოებიდან გარიყვა, კრიმინალიზება, დასაქმების პრობლემები, უამრავი ბარიერი სერვისების მიღებისას - ნარკომომხმარებელი ქალები საქართველოში ერთ-ერთ ყველაზე მარგინალიზებული და მოწყვლადი ჯგუფია. ექსპერტული შეფასებით, საქართველოში 49 ათასზე მეტი ნარკოტიკის ინექციური მომხმარებელია და აქედან დაახლოებით 10% არის ქალი. 

ჩვენი რესპონდენტები მარინა ასათიანი, ზიანის შემცირების საქართველოს ქსელის წარმომადგენელი და ქეთევან ბიძინაშვილი, სათემო ორგანიზაცია „ნაბიჯი მომავლისკენ“ ხელმძღვანელი წლებია, რაც ნარკომომხმარებელი ქალების პრობლემებზე მუშაობენ. 

მარინა ასათიანი ოთხ ფაქტორს ასახელებს, რის გამოც, ისედაც მკაცრი ნარკოპოლიტიკის ფონზე, ქალი ნარკომომხმარებლები კიდევ უფრო მეტად მოწყვლადები არიან. 

„პირველი არის კანონმდებლობა - რეპრესიული კანონმდებლობის გამო, მათ არ უნდათ თავიანთი თავის იდენტიფიცირება და არ მონაწილეობენ სოციალურ თუ სამკურნალო პროგრამებში. 

მეორე არის სოციალურ-კულტურული ბარიერი. საქართველოში ქალის მიმართ ჩამოყალიბებულია აზრი და ნარკომომხმარებელი ქალები ამ კონტექსტში ვერ ეწერება, ესენი არიან „უვარგისი“ ქალები საზოგადოების თვალში. ამის გამო ისინი სტიგმისა და დისკრიმინაციის მსხვერპლნი ხდებიან.

მესამე ფაქტორი - სერვისები, რომლებიც გენდერულად სენსიტიური და ქალებზე მორგებული არ არის.

და ბოლოს, პერსონალური ფაქტორი - შიშის გამო, არ დაკარგონ ოჯახის წევრები, შვილები, პარტნიორები, ისინი არ ამხელენ თავის სტატუსს“, - ამბობს ასათიანი. 

ქეთევან ბიძინაშვილის თქმით, ნარკომომხმარებელი ქალები თავად სათემო, ზიანის შემცირების პროგრამებისთვისაც კი ძნელად მისაწვდომები არიან. 

„სიძნელეები არის ოჯახში, ცდილობენ, არავინ გაიგოს, პოლიციის მხრიდანაც უფრო მეტი რისკებია მათ მიმართ. ქალს ხშირად ერთადერთი ინსტრუმენტი აქვს, რითაც შეუძლია მოიპოვოს ნარკოტიკული საშუალება და  ეს არის კომერციული სექს-სამუშაო, ვინაიდან თუ არის ნარკოტიკის მომხმარებელი, მისი დასაქმება დიდი პრობლემაა. ჩვენთან ხელმიუწვდომელია სარეაბილიტაციო და სამკურნალო პროგრამები, როგორც ქალებისთვის, ასევე მამაკაცებისთვისაც, მაგრამ ქალებში ეს ორმაგი პრობლემაა - არ არის ანონიმურობის დაცვის  განცდა და ესეც აშინებს ხოლმე მათ“, - გვიყვება ქეთევან ბიძინაშვილი. 

ბიძინაშვილი განსაკუთრებულ ყურადღებას საცხოვრისის საკითხზე ამახვილებს და ამბობს, რომ ეს თემა გადაჯაჭვულია ძალიან ბევრ სხვა პრობლემასთან. 

„სერვისების კუთხით ძალიან ბევრი საჭიროებაა. პირველ რიგში, ძალიან ბევრს არ აქვს მუდმივი საცხოვრებელი ადგილი. თუ ოჯახიდან გამოსული არიან, ხშირ შემთხვევაში მეგობრებთან ცხოვრობენ ხოლმე ან ნათესავთან. რაც შეეხება სახელმწიფო თავშესაფრებს, სხვადასხვა დამოკიდებულებით - ეს იქნება ნარკოტიკი თუ ალკოჰოლური საშუალებები, იქ ქალი ვერ მოხვდება. იქ აქვთ თავიანთი შინაგანაწესი და ამ წესებს ის ვერ დაიცავს.